Η ενωτική πρόταση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ για ένα νέο συνασπισμό εξουσίας

Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να περπατάει στη ζωή το ενωτικό κάλεσμα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία του αντιμνημονιακού-αντινεοφιλελεύθερου μετώπου με στόχο την ανατροπή του μνημονίου και το άνοιγμα της διαδικασίας για μια άλλη προοδευτική πορεία του τόπου.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, των εργαζομένων και των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων, η πρόταση αυτή γίνεται αποδεκτή με ανακούφιση και προσδοκία, σημαντικό τμήμα των διαφοροποιημένων από το ΠΑΣΟΚ την προσεγγίζει με ειλικρινές ενδιαφέρον, ενώ αντιδράσεις και ενστάσεις διαφορετικής ουσίας και ποιότητας, εκφράζονται από το ΚΚΕ, τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους-Πράσινους και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ως βασικός λόγος διαφωνίας προβάλλεται κατά βάση η αδυναμία προγραμματικής συνοχής της πρότασης, αφού στον πυρήνα της προτείνεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας με πυρήνα την Αριστερά, που θα κληθεί – εφόσον επιτευχθεί – να κυβερνήσει, εφόσον επιβεβαιωθούν μέχρι τέλους τα δημοσκοπικά δεδομένα και στις προσεχείς εκλογές αναδειχθεί πρώτη δύναμη.
Πράγματι, ένας τέτοιος συνασπισμός άμεσα είναι πολύ δύσκολο να συσταθεί, εξαιτίας κυρίως των δεδομένων προγραμματικών διαφορών μεταξύ των δυνάμεων που καλούνται να τον συγκροτήσουν. Και όταν μιλάμε για διαφορές, αναφερόμαστε κυρίως στα ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης, της παραμονής στο ευρώ ή όχι κλπ. Δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί αυτή η συμμαχία, δεν θα μπορούσε να συσταθεί τώρα, όχι στη βάση μακροπρόθεσμων στρατηγικών στόχων, αλλά στη βάση της σωτηρίας της χώρας και των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων από τη χρεωκοπία και τη λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών. Ποιό είναι το πρωτεύον σήμερα για τον ελληνικό λαό; Η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης μεσομακροπρόθεσμης στρατηγικής ή η συγκρότηση ενός μετώπου που θα βάλλει στόπ στην κοινωνική εξαθλίωση και στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε κάθε λογής σαουδάραβες, κινέζους, αμερικάνους ή όποιους άλλους τυχάρπαστους “επενδυτές”;
Βεβάιως όλα αυτά είναι αλληλένδετα με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς προσανατολισμούς της χώρας, όμως αυτοί οφείλουμε να επαναπροσδιοριστούν στη βάση των εξελίξεων που κάθε μέρα και με ραγδαίους ρυθμούς διαμορφώνονται. Άλλωστε ούτε η ηγεσία του ΚΚΕ, βάζει ως άμεσο ζήτημα την αποδέσμευση της χώρας από το ευρώ, παρά μόνο όταν κατά την άποψη του θα έλθει η ώρα της λαϊκής εξουσίας. Στο κάτω κάτω, πάντα ο λαός είναι αυτός που πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο για όλα. Άρα τι μας εμποδίζει να πορευτούμε στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος σωτηρίας και να αφήσουμε τις διαφορές μας στην μπάντα, οι οποίες θα επιλυθούν με το λαό στο προσκήνιο και στη βάση των ευρύτερων δυνατών συναινέσεων;
Τι μας εμποδίζει άραγε να πορευτούμε ενδεικτικά στη βάση των παρακάτω σημείων, που αποτελούν κοινό τόπο για όλους;
α) αποδέσμευση από τις αδιέξοδες και καταστροφικές πολιτικές των μνημονίων
β) διαγραφή του επαχθούς (απεχθούς) μέρους του χρέους στη βάση του λογιστικού ελέγχου του και επαναδιαπραγμάτευση του υπολοίπου
γ) κοινωνικοποίηση-δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
δ) αναδιανομή του πλούτου στη βάση ενός κοινωνικά δίκαιου και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος
ε) παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στήριξη και ανάδειξη των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων (αγροτική οικονομία, ποιοτικός τουρισμός, αξιοποίηση των ΑΠΕ, στήριξη των μικρομεσάιων επιχειρήσεων, διαφύλαξη και βιώσιμη ανάδειξη του φυσικού πλούτου κλπ.)
ε) επαναθεμελίωση της δημόσιας παιδείας και υγείας ως αδιαπραγμάτευτων κοινωνικών αγαθών
στ) δρομολόγηση των διαδικασιών για συνταγματική αναθεώρηση, με στόχο τη διαμόρφωση πολιτικού συστήματος ουσιαστικής δημοκρατίας και ανάδειξης του λαϊκού παράγοντα ως καθοριστικού ρυθμιστή των εξελίξεων, καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος.
Είναι προφανές ότι οι παραπάνω προγραμματικοί στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν δια περιπάτου, ή απλά και αποκλειστικά μόνο μέσα από εκλογές. Θα είναι αποτέλεσμα διεργασιών, συγκρούσεων και ρήξεων σε όλα τα επίπεδα, εθνικά και ευρωπαϊκά, κινηματικά και κοινοβουλευτικά. Σε αυτή τη διαδικασία θα δοκιμάζονται και οι επι μέρους διαφορές μας και φυσικά στη λογική του δημοκρατικού δρόμου, όπου οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες θα διαμορφώνουν κάθε φορά τις προωθητικές συνθέσεις.
Γι αυτό και δεν μπορεί να αποτελεί προαπαιτούμενο τίποτα από αυτά που τώρα προβάλλονται ως θέσφατα στη σημερινή συγκυρία. Ούτε βεβαίως υπάρχει κάποιος που κατέχει την απολυτη αλήθεια ή ενδεχομένως μπορεί να προβάλλεται ως αποκλειστικός ιδιοκτήτης της αριστεροσύνης.
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ με παρησσία το τελευταίο διάστημα έχουν επανηλειμμένα καταθέσει τις απόψεις τους. Επιδιώκουν σε όλα τα επίπεδα την ευρύτερη δυνατή ενότητα, για να μετατραπεί η αντιμνημονιακή-αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική πλειοψηφία σε πολιτική πλειοψηφία. Οι θέσεις μας για την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο, αποτελούν θέσεις διαλεκτικής ανάλυσης των εξελίξεων και των αλληλοεξαρτήσεων τους, στη βάση ότι τίποτα πλέον δεν δικαιολογεί λύσεις περιορισμένες σε εθνικό επίπεδο. Με αυτές τις θέσεις προσερχόμαστε στο διάλογο με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας. Πιστεύουμε ότι η σωτηρία της χώρας αποτελεί τον πρώτιστο στόχο, έναντι των όποιων στοχεύσεων κομματικής καταγραφής. Με αυτό το κριτήριο όλοι κρινόμαστε απέναντι στο λαό και στην κοινωνία. Και γι’ αυτό όποιοι παραβούν αυτό τον κανόνα θα λάβουν και το αντίστοιχο αντίτιμο. Εμείς πάντως δεν θα κουραστούμε να παλεύουμε τώρα, στις εκλογές, μετά τις εκλογές για την επίτευξη των παραπάνω στόχων. Και στο κάτω-κάτω, ας σκεφτούν όσοι παραβούν τη λαϊκή απαίτηση για ενότητα, γιατί να χαρίσουμε στον κ. Σαμαρά και στη ΝΔ, τις 50 έδρες που δίνει ο καλπονοθευτικός νόμος στην πρώτη δύναμη;

29η Σεπτέμβρη: Μια όμορφη μέρα (αγώνα) στις Βρυξέλλες!

Η 29η Σεπτέμβρη ήταν μια όμορφη μέρα στις Βρυξέλλες! Αντιφατική, αλλά όμορφη. Από τη μία ο Μπαρόζο και η Κομισιόν να επιμένουν και να ανακοινώνουν ακόμα σκληρότερα μέτρα λιτότητας κι από την άλλη εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές από κάθε γωνιά της Ευρώπης να επιμένουν και να διατυμπανίζουν ακόμα μεγαλύτερες αντιστάσεις. Από τη μία αυτοί κι από την άλλοι εμείς.

Εμείς, με κόκκινες, πράσινες, κίτρινες, μπλε σημαίες και στολές συνδικάτων. Εμείς, εργάτες μετάλλου από τη Φλάνδρα, τη Γαλλία, γαλακτοπαραγωγοί από το Βέλγιο, την Αυστρία, την Ολλανδία, δημόσιοι υπάλληλοι από Ισπανία, Ιταλία, εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία από την Πορτογαλία, τη Γερμανία. Εμείς, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες από τις ανατολικές χώρες, από τη Ρουμανία, τη Σλοβενία, την Τσεχία. Εμείς, ένα πολύχρωμο, πολύβουο πλήθος από πολίτες που λένε Basta Ya! Εμείς που αντιστεκόμαστε στα μέτρα που μας θέλουν χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς δικαιώματα, στα μέτρα που θέλουν μια κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη και χωρίς ελευθερία. Στα μέτρα που προωθούν την ύφεση, την κερδοσκοπία των τραπεζών, τη φτώχεια, την επισφάλεια, τους εθνικισμούς και τον φόβο.

Στην πορεία ήμασταν πάνω από 100.000 διαδηλωτές για να δείξουμε πως υπάρχει μια άλλη Ευρώπη, η δική μας, των αντιστάσεων, της συλλογικότητας, των λαών και της ελπίδας. Υπάρχει η Ευρώπη της αλληλεγγύης κι αυτό το νιώσαμε όταν λέγαμε πως είμαστε από την Ελλάδα. Ανεξαρτήτως εθνικότητας όλοι και όλες μας έλεγαν πως ο πρώτος λόγος για τον οποίο διαδηλώνουν είναι για τους Έλληνες εργαζόμενους, για το πόσο άδικα είναι τα μέτρα, πόσο δίκαιος ο αγώνας τους και πόσο αναγκαίο είναι να είναι ευρωπαϊκή η απάντηση για να ανατραπούν. Η νίκη των Ελλήνων εργαζομένων είναι νίκη όλων των Ευρωπαίων, εγγύηση και για τα δικά τους δικαιώματα.

Το στοίχημα είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα αυτό, όλοι και όλες μαζί, συντονισμένα και δυναμικά σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Για να τους αντιμετωπίσουμε, χρειάζεται να συγκροτήσουμε μια κοινωνική και πολιτική δυναμική, ένα μέτωπο ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που θα προωθήσει εναλλακτικές λύσεις οι οποίες θα στηρίζουν και θα απαντούν στις κοινωνικές και οικολογικές ανάγκες. Από την ενεργό παρουσία μας στις τοπικές κοινωνίες, στις οποίες το νεοφιλελεύθερο μοντέλο μεταφέρεται και επιβάλλεται με ολέθριες συνέπειες, από τους τόπους εργασίας που πρέπει να δραστηριοποιόμαστε συλλογικά ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, από τις μεγάλες κεντρικές κινητοποιήσεις, από τη Βουλή και την Ευρωβουλή, πρέπει όλοι και όλες μαζί να νιώσουμε μέρος αυτού του αγώνα. Να διαθέσουμε τις δυνάμεις μας και τη δύναμη των δικών μας προτάσεων και να στρέψουμε την προσοχή μας στον αγώνα ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, της Κομισιόν και του ΔΝΤ για τη δημιουργία αυτής της δυναμικής.

Όλοι και όλες μαζί, όπως έκαναν τόσες χιλιάδες Ευρωπαίοι στις 29 Σεπτέμβρη στις Βρυξέλλες, και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, να ξαναβρούμε τη χαρά της πάλης και την έμπνευση των συλλογικών μας αγώνων. Για να οικοδομήσουμε ένα κοινωνικό μοντέλο και μια γνήσια δημοκρατία στην Ευρώπη.

Γιώργος Καρατσιουμπάνης και Παναγιώτα Μανιού, μέλη της ΚΠΕ του ΣΥΝ

*Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή στις 4/10/2010

Μια άλλη λογική αντιμετώπισης του Περιβάλλοντος και της ίδιας μας της ζωής είναι εφικτή!

 

Ο ενεργειακός σχεδιασμός της κυβέρνησης κυριαρχείται από τεράστιες αντιφάσεις. Από την μια οι σημερινές δεσμεύσεις και εξαγγελίες της κυβέρνησης στο βαθμό βέβαια, που θα τηρήσει τα όσα έχει συμφωνήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις διαπραγματεύσεις του νέου Κυότο, και στην πράξη οι πολιτικές που ακολουθούνται στον τομέα της ενέργειας στηρίζονται σε πλαστές, σε σημαντικό βαθμό, ανάγκες και προτεραιότητες και υλοποιούνται με τρόπους που εξυπηρετούν όχι τον πολίτη – καταναλωτή, αλλά τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του ευρύτερου κλάδου της ενέργειας. Ο σχεδιασμός προέβλεπε με στόχο το 2020 βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης, σταδιακή διείσδυση των Α.Π.Ε, λιγότερη εξάρτηση της χώρας από εισαγόμενα ορυκτά καύσιμα.

Αντί για ανανεώσιμες πηγές, ακούσαμε για λιθάνθρακα, περισσότερο λιγνίτη, μέχρι και πυρηνικά! Συγκεκριμένα στη διάρκεια του προηγούμενου έτους έγινε ένας αγώνας δρόμου από τη ΔΕΗ και μεγάλα συγκροτήματα του ενεργειακού κλάδου για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για την εγκατάσταση μεγάλου αριθμού και μεγάλου μεγέθους μονάδων ηλεκτροπαραγωγής με καύσιμο λιθάνθρακα. Οι αιτήσεις που έιχαν υποβληθεί ήταν για τα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας, Καβάλα,Μαντούδι και Αλιβέρι Ευβοίας και Αστακό Αιτωλοακαρωανίας. Επίσης έγινε λόγος για νέες λιγνιτικές μονάδες σε Φλώρινα και Πτολεμαίδα, ενώ ερευνάται και το ενδεχόμενο της Δράμας και της Ελασσόνας.

Τι σημαίνει αυτό όμως για τις τοπικές κοινωνίες;

1.Περισσότερη περιβαλλοντική υποβάθμιση και ιδιαίτερα σε ορισμένες περιπτώσεις καταπάτηση προστατευόμενων περιοχών.

2. Η καύση του άνθρακα συνεπάγεται την παραγωγή τεράστιων ποσοτήτων αέριων ρύπων και, μάλιστα, των κατ’ εξοχήν υπεύθυνων για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Διοξειδίου του θείου και οξειδίων του αζώτου, υπεύθυνων για την όξινη βροχή. Με μορφή αναπνεύσιμων σωματιδίων, που μπορούν να προκαλέσουν καρκίνους του αναπνευστικού συστήματος καθώς και άλλων ιχνοστοιχείων που συσσωρεύονται στην τροφική αλυσίδα.

3. Θα απαιτηθούν εκτάσεις εκατοντάδων στρεμμάτων για τη μόνιμη, υπαίθρια απόθεση του άνθρακα, καθώς και για την απόθεση τουπαραγόμενου γύψου και της τέφρας,που θα κατακάθεταιστους λέβητες καύσης του άνθρακα.

Οι επιπτώσεις στο εθνικό επίπεδο είναι οι παρακάτω:

1. Η αυθαίρετη και βίαιη χωροθέτηση των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων τινάζει στον αέρα κάθε έννοια εθνικού χωροταξικού σχεδιασμού. Η διαβούλευση για το εθνικό, αλλά και για κάθε ειδικό, χωροταξικό σχεδιασμό αποδεικνύεται ότιείναιανύπαρκτη.Ειδικά,όταν για τις τοπικές κοινωνίες και τους απλούς πολίτες επιφυλάσσεταιορόλοςτουπαθητικού θεατή κάποιων επιλογών, που δενέχουνκαμίασχέσημεαυτόπουοι ίδιοιοραματίζονταιγιατομέλλοντουςκαι τοντόποτους.

2. Σύμφωνα με υπολογισμούς, μόνο οι συγκεκριμένες μονάδες λιθάνθρακα θα συνεισφέρουν ρύπους των αερίων του θερμοκηπίου, της τάξης των 24.000.000 ισοδύναμων τόνων διοξειδίου του άνθρακα, το χρόνο. Η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί σε ποσοστό 21%, των εκπομπών των ετών βάσης (1990 και 1995). Είναι γνωστό ότι η χώρα μας δε- σμεύεται από το πρωτόκολλο του Κιότο να συγκρατήσει το μέσο όρο, της περιόδου 2008-2012, των εκπομπών των συγκεκριμένων ρύπων στο +25%. Όταν στο τέλος του 2006 βρισκόμαστε στο +25,4%, και όταν δεν είναι ορατή καμία άλλη σοβαρή κίνηση μείωσης των ρύπων, καταλαβαίνει κανείς εύκολα ποια είναι η προοπτική.

3.Μπαίνει για πρώτηφορά στο ενεργειακό μείγμα της ηλεκτροπαραγωγής της χώρας μας ο λιθάνθρακας. Την ίδια στιγμή, που προηγμένες χώρες (ακόμη και μεγάλοι παραγωγοί άνθρακα, όπως η Βρετανία και η Γερμανία) και οι διεθνείς οργανισμοί τον εξοβελίζουν από το ενεργειακό τους δυναμικό. Η Ελλάδα, για λόγους που σχετίζονται με την εξυπηρέτηση κοντόφθαλμων οικονομικών συμφερόντων, εξακολουθεί να παραμένει δεμένη στο άρμα της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα.

4. Εξακολουθεί να θεωρείται αυτονόητο το μοντέλο της υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας. Ταυτόχρονα, καθυστερεί προκλητικά η εφαρμογή και η υποστήριξη πολιτικών εξοικονόμησης ενέργειας, που σε τελική ανάλυση αποτελεί και τη σημαντικότερη ενεργειακή επένδυση. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον δεν είναι τυχαίο το ότι ανακυκλώνεται η συζήτηση για το ενδεχόμενο χρήσης της πυρηνικής ενέργειας.

5. Η προοπτική μιας διαφορετικής ενεργειακής πολιτικής δεν υπονομεύεται, όμως, μόνο από τις σχεδιαζόμενες λιθανθρακικές και λιγνιτικές μονάδες. Υπονομεύεται και από τον τρόπο διαχείρισης των λιγότερο ρυπογόνων μονάδων (φυσικό αέριο) και των ΑΠΕ. Μια διαχείριση που χαρακτηρίζεται από συγκεντρωτισμό, γιγαντισμό των εγκαταστάσεων, αποκοπή από την εξυπηρέτηση τοπικών αναγκών και των μικρών χρηστών, από τη δημιουργία νέων περιβαλλοντικών προβλημάτων σε παράκτιους χώρους, δάση και ορεινούς όγκους και που σε πολλές περιπτώσεις έχειφέρει αντιμέτωπες τις τοπικές κοινωνίες με τέτοιου είδους εγκαταστάσεις.

Για όλους αυτούς τους λόγους τα τοπικά κινήματα και οι ενεργοί πολίτες, στις περιοχές χωροθέτησης των λιθανθρακικών μονάδων, και όχι μόνο, αντιδρούν δυναμικά. Για να υπερασπιστούμε τις τοπικές μας κοινωνίες, αλλά και να υποστηρίξουμε μια άλλη λογική αντιμετώπισης του περιβάλλοντος και της ίδιας μας της ζωής. Μέσω της πρωτοβουλίας «Πολίτες κατά του λιθάνθρακα» υπάρχει πανελλαδικός συντονισμός των δράσεων, ενημέρωσης και πίεσης σε κέντρα αποφάσεων στα θέματα της ενέργειας και του περιβάλλοντος.

Όλοι μαζί διεκδικούμε:

– Να μην εγκριθεί καμία άδεια ηλεκτροπαραγωγής με καύσιμο λιθάνθρακα

– Να αποκλειστεί η χρήση του λιθάνθρακα στο μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό και να αρχίσουν να υλοποιούνται πολιτικές σταδιακής απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, σε πρώτη φάση τα πιο ρυπογόνα (λιγνίτης, πετρέλαιο)

– Να εφαρμοστούν ρεαλιστικές και, ταυτόχρονα, επιθετικές πολιτικές στην κατεύθυνση της εξοικονόμησης ενέργειας και της αποδυνάμωσης του μοντέλου της υπερκατανάλωσης

– Η χάραξη της ενεργειακής πολιτικής και η υλοποίηση των ενεργειακών επενδύσεων να πάρουν σοβαρά υπόψη τις πραγματικές ανάγκες των τοπικών κοινωνιών για μια ισόρροπη ανάπτυξη. Να μην καταπνίξουν τις παράλληλες οικονομικές δραστηριότητες και να μην ισοπεδώσουν τα ιδιαίτερα φυσικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά τους. Ώστε να γίνει ελκυστική η παραμονή στην περιφέρεια, και λιγότερο υποχρεωτικός ο εγκλωβισμός σε ένα ολοένα και πιο αποκρουστικό κέντρο.

– Αυτό πουφαίνεται σαν μια ρεαλιστική εκδοχήγια το άμεσο μέλλον, δηλαδή η μεγαλύτερη διείσδυση του φυσικού αερίου και των ΑΠΕ,να μην υλοποιηθεί με τον ισοπεδωτικό και συγκεντρωτικό τρόπο που φαίνεται να επικρατεί σήμερα και που, αντί να λύνει, δημιουργεί νέα περιβαλλοντικά προβλήματα. Σε αντίθεση με ένα σχεδιασμό διάχυσης και αποκεντρωμένης χρήσης αιολικών και ηλιακών τεχνικών διατάξεων, που αναπτύσσονται παράλληλα με τις δημοκρατικές κοινωνικές συλλογικότητες που θα τις υποστηρίζουν.

– Να αποκλεισθεί ρητά η χρήση της ατομικής ενέργειας! Ούτε εναλλακτική είναι, ούτε οικολογική –προφανώς- ούτε καν οικονομική και θέτει απειλές για τον άνθρωπο.